Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ, Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΟΔΗΓΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ “ΡΟΜΠΑ”

 

Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ, Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΟΔΗΓΕΙ

 ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΓΙΝΕΙ “ΡΟΜΠΑ”

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο τοπάρχης δεν είναι ικανός να διαχειριστεί καταστάσεις που έχουν σχέση με νέους, αν και όπου τον βολεύει παρουσιάζεται ως εκπαιδευτικός/καθηγητής.

Τον Φεβρουάριο του 2021 η αλαζονεία δεν τον άφησε να διαπραγματευτεί με τους νέους των Original 21 της ΑΕΚ και ενώ το έπαιζε καμπόσος, μετά από λίγες ημέρες αναγκάστηκε να “ανακρούσει πρύμνα”…

Σήμερα ο τοπάρχης τα έχει βάλει με τους μαθητές και πάλι βλέπουμε ότι η αλαζονεία του όχι μόνον δεν του επέτρεψε να συζητήσει μαζί τους , να τους συμβουλέψει πατρικά και να προτείνει ώστε να βρεθεί μία συναινετική λύση στο πρόβλημά τους, αλλά τους απείλησε και μάλιστα η τυφλή αλαζονεία του έφτασε στο σημείο να συκοφαντεί και με ανευθυνότητα να διαβάλει έναν καθηγητή που όλοι σέβονται, μαθητές και γονείς, γιατί κάνει σωστά το λειτούργημα του εκπαιδευτικού.

Θα ήθελα να δανειστώ μέρος του κειμένου του δημοσιογράφου Απόστολου Γκόγκα για τους αλαζόνες της πολιτικής λίγο πριν την πτώση….

….«Προ της συντριβής ηγείται ύβρις, προ δε της πτώσεως αλαζονεία

Βέβαια, είναι γεγονός ότι η εν λόγω ρήση είναι διαχρονικά, ιδιαιτέρως, εύστοχη, και απεικονίζει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, την κατάσταση που προηγείται πριν την πτώση από την εξουσία, καθεστώτων και προσωπικοτήτων που χαρακτηρίζονται από απολυταρχικές πεποιθήσεις.

Ρίχνοντας μια ματιά στην ετυμολογική ανάλυση των εννοιών που περιλαμβάνει θα διαπιστώσουμε ότι, με την αρχαιολογική ή θεολογική σημασία τους, ύβρις και υπερηφάνεια σημαίνουν πρακτικά το ίδιο πράγμα, μας παραπέμπουν στην αλαζονεία. Με ότι μπορεί να συνεπάγεται η έννοια αλαζονεία, που επίσης δεν μας είναι άγνωστο τον τελευταίο καιρό.

Βέβαια, η αλαζονεία δεν αποτελεί γνώρισμα, αποκλειστικά, της πτώσης και της συντριβής από την εξουσία, καθώς, ειδικά στις μέρες μας, οι αλαζονικές συμπεριφορές είναι ιδιαίτερα διαδεδομένες και συγκεντρώνουν και μεγάλα ποσοστά αποδοχής από τον κοινωνικό περίγυρο.

Για κάποιους, πολλούς, είναι μόνιμη στάση και συμπεριφορά. Ίσως να είναι και σημείο των καιρών, ίσως “μόδα”, ίσως και “μαγκιά”…

Θα μπορούμε να πούμε πολλά για τη διείσδυση της αλαζονείας στη σημερινή πραγματικότητα, η πολιτική, όμως, διάσταση του θέματος, αυτή που ταυτίζεται με τις εξουσίες, είναι που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όλες εκείνες οι περιπτώσεις που διαπιστώνουν ξαφνικά ότι, τελικά, κανείς δεν είναι μόνιμος στην εξουσία, ότι και η παραμονή σε αυτή υπάγεται στον γενικό κανόνα που θέλει την άνοδο να την ακολουθεί η πτώση. Και προσπαθούν να παρατείνουν την παραμονή τους, χωρίς όριο, χωρίς φραγμούς.

Κακά τα ψέματα, άλλωστε, είναι γεγονός ότι όταν ανεβείς στην κορυφή, θα πρέπει, κάποια στιγμή, να πάρεις και τον δρόμο της καθόδου. Όμως, πόσοι, τώρα, είναι σε θέση να συμβιβαστούν με αυτή τη βασική αρχή, πόσοι έχουν συμβιβαστεί με κάτι τέτοιο; Είτε εξ αρχής, είτε σε κάποιο στάδιο της διαδρομής; Λίγοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, όσα λίγα είναι και τα παραδείγματα αυτών που αποφάσισαν να αποχωρήσουν όντας στην κορυφή, ή να το πράξουν αξιοπρεπώς διακρίνοντας ότι επέρχεται η πτώση.

Σε όλους τους τομείς και, ειδικά, στην πολιτική, εκεί που η σχέση με την εξουσία και τα πλεονεκτήματά της γίνεται τόσο στενή, ώστε να καθίσταται εθιστική, ο αποχωρισμός της επονομαζόμενης “καρέκλας” είναι εξαιρετικά δύσκολος.

Η πιθανότητα, δε, έστω και μικρή, της παραμονής καταρρίπτει κάθε όριο, οδηγώντας σε φαινόμενα που πλήττουν σοβαρά την ίδια την κοινωνική συνοχή και την πολύπαθη Δημοκρατία μας!

Ειδικά, όταν πλησιάζει η ώρα της κρίσης, όταν, προ της λαϊκής ετυμηγορίας, διαπιστώνεται ότι πέραν της νίκης υπάρχει και η προοπτική της ήττας, η πιθανότητα της “πτώσης” και της “συντριβής”, τότε χάνεται το μέτρο»...

Ο τοπάρχης έχει μπερδέψει τους ρόλους του γονιού, του εκπαιδευτικού και του αλαζόνα τοπάρχη λίγο πριν την ώρα της κρίσης, γι’ αυτό και καταφεύγει σε ποταπές κινήσεις και συκοφαντίες, αναγκαζόμενος να γίνει ακόμη μία φορά από μόνος του “ρόμπα”.